Ανοιχτή επιστολή προς τον Υπουργό Παιδείας κ. Πιερρακάκη

«Πρέπει η σχολική Εκπαίδευση:
α) να απεγκλωβιστεί από την δίνη των Εισαγωγικών Εξετάσεων υπό την συγκεκριμένη τους μορφή (απάνθρωπη, άδικη και γνωσιακά αναξιόπιστη) που έχει διαλύσει την καίρια παιδευτικά και ηλικιακά φοίτηση στο Λύκειο και έχει παραμορφώσει στην συνείδηση γονέων και μαθητών την ουσία τής παιδείας
β) να απεγκλωβιστεί από τους όγκους πληροφοριών που στοιβάζει στον σκληρά δοκιμαζόμενο εγκέφαλο των μαθητών όλων των βαθμίδων τού σχολείου μας, χωρίς οι πληροφορίες αυτές να μετατρέπονται σε χρήσιμη συνειδητοποιημένη γνώση
γ) να απεγκλωβιστεί από την μονοπώληση τής δήθεν γνώσης εις βάρος τής αγωγής (ήθος, αξίες, ενσυναίσθηση, ανθρωπιά, αίσθηση ορίων, σεβασμός των δικαιωμάτων και τής προσωπικότητας τού άλλου κ.ά.), η οποία στο παρελθόν ευλόγως διεκδικούσε τουλάχιστον ίση βαρύτητα.
Αν δεήσει να συζητήσουν τα κόμματα για το καυτό εθνικό θέμα μιας νέας μορφής παιδείας που θα εφαρμοσθεί στην σχολική εκπαίδευση και αν -με συναίνεση και δέσμευση- συμφωνήσουν σε ορισμένες βασικές αρχές, τότε, και μόνο τότε μπορεί να προκύψει μια σχολική μόρφωση σωστών πολιτών:
α) υπεύθυνων πολιτών με αξίες, ιδανικά, αρχές και κανόνες,
β) κριτικά σκεπτόμενων πολιτών, ώστε να μη υπόκεινται σε παντοειδή εκμετάλλευση,
γ) ευαίσθητων κοινωνικά πολιτών, με ειλικρινή ενσυναίσθηση,
δ) καλλιεργημένων πνευματικά πολιτών, με προβληματισμούς, γνώσεις και ενδιαφέροντα,
ε) καταρτισμένων τεχνολογικά πολιτών, επαρκών στις απαιτήσεις τής σύγχρονης κοινωνίας.
Και παράλληλα με την ριζική αναθεώρηση τού εκπαιδευτικού μας συστήματος, πρέπει ως Πολιτεία να εξασφαλίσεις την προϋπόθεση τελεσφόρησης τού αναθεωρημένου συστήματος, δηλ. τους αυριανούς ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ. Ας πούμε μια πικρή αλήθεια: την πλειονότητα των σημερινών δασκάλων από μια στρεβλή σύλληψη προοδευτισμού τούς έχουμε αποθαρρύνει να επιτελούν έναν βασικό ρόλο τους: να μπορούν να μιλούν στα παιδιά μας για αξίες τής ζωής, για ελληνική παράδοση ηθών και εθίμων, για τον πολιτισμό μας, την πίστη μας, τους εθνικούς μας αγώνες, τον σεβασμό στην οικογένεια και τον συνάνθρωπο όποιος κι αν είναι, για την αξία τής γλώσσας μας και τής παιδείας. Πρέπει να ξανασεβαστούμε και να αναβαθμίσουμε ως κοινωνία και ως Πολιτεία τον δάσκαλο. Και φυσικά μιλάω για δασκάλους κατάλληλα καταρτισμένους -με ευθύνη πάντοτε των Πανεπιστημίων-, συνεχώς επιμορφουμένους, ΜΕ ΥΨΗΛΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ που θα προσελκύσουν τους αρίστους, πραγματικούς δασκάλους και όχι απλούς «διδάσκοντες», δασκάλους-πρότυπα αφοσιωμένους στο έργο τους, δασκάλους οι οποίοι θα εμπνέουν τους μαθητές τους, θα επηρεάζουν το περιβάλλον τους και θα συγκεντρώνουν την εκτίμηση των συμπολιτών τους.»