«Μαθήματα πολέμου» : η παιδευτική δύναμη τού θουκυδίδειου λόγου

Αξίζουν συγχαρητήρια στους άξιους γυιους τού αξέχαστου φίλου και σπάνιου διανοούμενου Τάσου Λιγνάδη, στους Δημήτρη και  Γιάννη Λιγνάδη για  τα «Μαθήματα πολέμου», για τα κείμενα δηλ. τού Θουκυδίδη τα οποία παρουσίασαν στο Μέγαρο Μουσικής. Σε μια έξοχη μετάφραση και δραματουργική σύνθεση των κειμένων τού Θουκυδίδη από τον  φιλόλογο των Αρσακείων Γιάννη Λιγνάδη, ο επίσης φιλόλογος, ηθοποιός και σκηνοθέτης Δημήτρης Λιγνάδης οικοδομεί μια παράσταση των αιτίων,  των εχθροπραξιών και των δεινών τού πελοποννησιακού πολέμου όπως τα περιγράφει, τα κρίνει και τα αξιολογεί ο πρώτος αληθινά  μεγάλος ιστορικός τής Αρχαιότητας, ο Θουκυδίδης.

Στη ζωντανή, δηλωτική, ρέουσα γλώσσα τής μετάφρασης τού κειμένου, μέσα από τη σκηνοθετική διδασκαλία τού Δημήτρη Λιγνάδη, νέοι σε ηλικία ηθοποιοί (ακόμη και ένας μαθητής τής Γ΄ Γυμνασίου και μια εντυπωσιακή ερμηνεία τής Κατερίνας Πατσιάνη) πραγματώνουν υποκριτικά —ενίοτε με μορφή αναλογίου— τον θουκυδίδειο λόγο με μια εκφορά, για την οποία τους αξίζουν ειδικά συγχαρητήρια, και μια κίνηση που συμπληρώνει και ζωντανεύει το περιεχόμενο τού λόγου. Δεν είμαι κριτικός θεάτρου να κρίνω την παράσταση. Μιλώ ως ένας (επαρκής;) θεατής που παρακολούθησε και ενθουσιάστηκε από το όλον εγχείρημα, καθόλου εύκολο στη θεατρική πρόσληψή του υπό διαφορετικές συνθήκες.

Επίσης, για εμένα ως ακροατή (όχι ως γλωσσολόγο) η παρεμβολή αποσπασμάτων τού αρχαίου λόγου από το πρωτότυπο, με τη σωστή εκφορά τού λόγου από τους ηθοποιούς (το πιστώνεται ο σκηνοθέτης), λειτούργησαν με φυσικό τρόπο ως  οργανικό  τμήμα τού μεταφρασμένου κειμένου, άμεσα και αμέσως υπομνηστικά τής υφής τού αρχαίου λόγου και τής συνέχειας τής γλώσσας μας από ένα  κείμενο που μάς χωρίζουν 2500 χρόνια.

Τα επίκαιρα μηνύματα τού κειμένου, η δυνατή διεισδυτική και ερμηνευτική των ιστορικών γεγονότων  αφήγηση τού Θουκυδίδη (από το διαμάντι τού επιτάφιου λόγου τού Περικλέους έως τον συγκλονιστικό διάλογο Αθηναίων και  Μηλίων και τον τραγικό λοιμό τής Αθήνας αλλά  και τα λοιπά καλοδιαλεγμένα αποσπάσματα), η επικαιρότητα και διδακτικότητα τού θουκυδίδειου κειμένου, η  εκφραστική πειστική βιωματική απόδοση των νέων ηθοποιών,   η συγκίνηση από το όλο κλίμα εναλλάσσονταν συνεχώς στη σκέψη, στην έκπληξη και στον θαυμασμό τού θεατή για την παράσταση.

Αυτό που είδαμε και βιώσαμε οι θεατές αυτής τής επιτυχημένης προσπάθειας-πρότασης για σκηνική παρουσίαση  τού Θουκυδίδη αξίζει να το παρακολουθήσουν  όχι μόνο περισσότεροι θεατές αλλά και όσο το δυνατόν περισσότεροι  μαθητές Γυμνασίου – Λυκείου  των Σχολείων μας  ως «μέγιστον μάθημα».

[Κείμενό μου από το Facebook]