λ. δήμος: «τα παιδιά και τα εγγόνια του», δηλ. τα ΠΑΡΑΓΩΓΑ του

Δεν υπάρχει καλύτερος και πιο άµεσος τρόπος να κατανοήσει κανείς τον δηµιουργικό χαρακτήρα κάθε φυσικής γλώσσας, κατ’ εξοχήν δε τής Ελληνικής, από το να βλέπει συγκεντρωµένα κάτω από ένα λήµµα τα παράγωγα τής συγκεκριµένης λέξης, τα παράγωγα των παραγώγων κ.ο.κ. και µαζί τα σύνθετα τής λέξης και τα παράγωγα των συνθέτων της. Μια τέτοια διάρθρωση τού λεξιλογίου τής γλώσσας δικαιολογεί, νοµίζουµε, να µιλάµε µεταφορικά βεβαίως αλλά παραστατικά —όπως το κάνουµε στον υπότιτλο τού παρόντος λεξικού— για «ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ» (παράγωγα και σύνθετα) και για «ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ» (τα παράγωγα των παραγώγων και των συνθέτων) κάθε λέξης-λήµµατος, ακόµη και για «τα δισέγγονα» (τα παράγωγα που προέρχονται από παράγωγα παραγώγων!): η «λέξη-µάνα» σέβοµαι δίνει τη «λέξη-παιδί» σέβας, το οποίο παράγει τη «λέξη-εγγόνι» σεβάζοµαι (που «χάθηκε» νωρίς!), από όπου όµως προήλθαν οι «λέξεις-δισέγγονα» σεβαστός, σεβαστικός και σεβασµός και από το τελευταίο η «λέξη-τρισέγγονο» σεβάσµιος και οι «απόγονοί» του, οι λέξεις πανσεβάσµιος, αλληλοσεβασµός κ.λπ.

308 ΔΙΑΓΡΑΜΜΑΤΑ Καινοτομία αυτού τού Λεξικού μου είναι το πλήθος των διαγραμμάτων [308] υπό μορφήν “δέντρων” (κλαδικών διαγραμμάτων”) με τα οποία οπτικοποιείται η σχέση παραγωγής και σύνθεσης με εποπτικό τρόπο στο ΕΝΘΕΤΟ τού Λεξικού (σελ.3-148).

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ λ. δήμος: «τα παιδιά και τα εγγόνια του», δηλ. τα ΠΑΡΑΓΩΓΑ του