Για μια εθνική πολιτική τού συν-

Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ 

12 Ιουνίου 2011

Δεν είμαι πολιτικός αναλυτής. Ενας απλός πολίτης είμαι. Πολιτικά ευαίσθητος και λογικά- με τον κοινό νου- σκεπτόμενος. Παρακολουθώ τα τεκταινόμενα εντός και εκτός Ελλάδος. Διαβάζω, ακούω, ενημερώνομαι, μιλώ με συμπολίτες- μη πολιτικούς επίσης. Κι αισθάνομαι- με τον Σεφέρη- ότι «είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια,γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά». Κι αυτή τη φορά είναι η χώρα μας που «κάνει πανιά», έτοιμη- αν δεν ορθοφρονήσουμε- να εξοκείλει στην πρώτη ξέρα…

Σ΄ αυτές τις δύσκολες ώρες για τη χώρα πολιτικοί και πολίτες, κόμματα και άτομα, Ελληνες όλοι, δεν μπορούμε- έστω και τώρα, έστω για μία φορά, τώρα που βρισκόμαστε κοντά στο χείλος τού οικονομικού γκρεμού και τής επαπειλουμένης εξαθλίωσης – να ενστερνιστούμε την «εθνική ιδεολογία τού συν»; Να περάσουμε σε συν-εννόηση, συν-αίνεση, συν-ευθύνη . Πάνω απ΄ όλα σε συν-αντίληψη . Που θα πει να συν-αγωνιστούμε (κυριολεκτικά) για την αντιμετώπιση τής κρίσης. Ο λαός έχει εκλέξει δημοκρατικά μια κυβέρνηση και εξίσου δημοκρατικά έχει εκλέξει μιαν αντιπολίτευση από περισσότερα κόμματα. Το νιώθουμε πια όλοι ότι κυβέρνηση και αντιπολίτευση, διαχρονικά και συγχρονικά, περισσότερο ή λιγότερο, άμεσα ή έμμεσα, οι άνθρωποι που εμείς εκλέξαμε δεν είναι άμοιροι ευθυνών για τις αποφάσεις που πήραν, όπως άμοιροι ευθυνών δεν είμαστε κι όλοι εμείς οι πολίτες που με την ψήφο μας τους αναθέσαμε αυτή την ευθύνη. Εμείς οι πολίτες, που εξακολουθούμε να κρατούμε στα χέρια μας τις τύχες μας, να κρίνουμε πρόσωπα και καταστάσεις με την ψήφο μας, να υψώνουμε τη φωνή μας, για την οποία ισχύει πάντα η ρήση «φωνή λαού, οργή θεού» με ό,τι αυτό μπορεί πολιτικά να σημαίνει.

Τι είναι αυτό που ζούμε σε πολιτικό επίπεδο σήμερα; Μάς εγκατέλειψε- πολιτικούς και πολίτες- η σύν-εση που εξασφαλίζει ο κοινός νους ιδίως σε τέτοιες ώρες; Δεν έχουμε συν-αίσθηση πού οδηγούμεθα με την αλαζονεία, το πείσμα και τις μικροφιλοδοξίες; Δεν αισθανόμαστε το μερίδιο ευθύνης- μεγαλύτερης ή μικρότερης, αλλά υπαρκτής για όλους μας- για κόμματα και πολίτες; Δεν αισθανόμαστε ως πολίτες συν-ενοχή με πράξεις ή παραλείψεις, που συντήρησαν την ανευθυνότητα, ανέχθηκαν τη διαφθορά, υποβάθμισαν την παιδεία, υπέθαλψαν την αναξιοκρατία, υπηρέτησαν μεγάλα ή μικρά συμφέροντα, υιοθέτησαν το βόλεμα, βυθίστηκαν στην υπερκατανάλωση, θεσμοποίησαν το ατομικό συμφέρον; Χάσαμε την ψυχή μας; Δεν υπάρχει συλλογική συνείδηση ; Αίσθηση συν-υπευθυνότητας και διάθεση συν-εργασίας για να βρούμε λύσεις και διεξόδους από την πρωτοφανή αυτή κρίση δεν υπάρχουν;

Μιλώ για μια πολιτική τού συν-, για μια καθολική συ-σπείρωση, έναν εθνικό συν-ασπισμό όλων των πολιτικών δυνάμεων που βρίσκονται μέσα και έξω από τη Βουλή, με αξιοποίηση και εξωκοινοβουλευτικών προσώπων με ειδικές γνώσεις και ικανότητες. Αγνοώντας ή καταχρώμενοι κάθε έννοια τού συν- ( συνάντηση, συμ-φωνία, συγ-κατάβαση, συν-ύπαρξη ) στήσαμε ένα οικοδόμημα όπου επικρατεί πλήρης σύγχυση , ένα συν-ονθύλευμα απερισκεψίας και μωροφιλοδοξιών, έναν συν-εταιρισμόσυμ-φερόντων, έναν αποπροσανατολισμένο και αποπροσανατολιστικό συν-δικαλισμό με στρεβλώσεις, έναν συν-ωστισμό αρχολίπαρων με όραμα τη συν-αλλαγή . Προδώσαμε τη συν-τροφικότητα και πληρώνουμε με μοναξιά. Η συν-έργεια και η συν-ζήτηση τής ουσίας τής ζωής εκφυλίστηκαν σε ταπεινωτικές συν-ευρέσεις και προκλητικές συν-ουσίες αρχών, κανόνων και αξιών.

Δεν ισχυρίζομαι ότι ήρθε η συντέλεια τού κόσμου ούτε αποδέχομαι διάφορα σενάρια συν-ωμοσίας. Πολλές φορές αυτή η χώρα στάθηκε στα πόδια της, όρθωσε το ανάστημά της και βγήκε μπροστά. Αυτό επιβάλλεται να γίνει και τώρα. Γιατί καραδοκούν διάφοροι αυτόκλητοι σωτήρες… Αν η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα- πράγμα που έχει αποδειχθεί ότι ισχύει- τότε δεν υπάρχει άλλος δρόμος για όσους έχουν αυτή τη στιγμή στα χέρια τους την τύχη τής χώρας από μια έντιμη, ισότιμη, δημιουργική συν-εργασία, συν-ένωση και συν-αντίληψη. Υπάρχουν ακόμη μεγάλα περιθώρια για ουσιαστική και τίμια πολιτική συνεννόηση όλων των εκλεγμένων κομμάτων με λογικούς όρους και, πάνω απ΄ όλα, με συν-αίσθηση και συνείδηση τού τι χρωστάνε σ΄ αυτή την πατρίδα και στους απλούς ανθρώπους που τους εμπιστεύτηκαν τη δική τους ζωή και το μέλλον των παιδιών τους.

Κι ένα τελευταίο: Ας μην υποτιμά κανείς τη σύν-αξη στο Σύν-ταγμα και τον πρωτόγνωρο και εκκωφαντικό συμ-βολισμό της, που αν κατανοηθεί και αξιοποιηθεί σωστά μπορεί να συν-αποτελέσει καίρια συμβολή στην επίλυση τού εθνικού μας προβλήματος.